lunes, 31 de diciembre de 2012


Analitza bé aquest missatge, és bonic. 
Quantes vegades diem que "si no em truca, no la truco". O que "si no m'escriu, jo menys". Diem i ens repetim que no ens importa, quant per dins estem destrossats i desitjem trobar-la. Recorda que la vida es viu de moments, i de moment, en moments se'ns va la vida. Per això truca-la, busca-la. Que el temps passa. 3, 2, 1... I se'ns esgoten els veritables amors i amics perquè recorda que, és preferible perdre l'orgull amb la persona que estimes, que perdre a aquesta persona per orgull. Avui t'ho diu un amic, demà t'ho dirà la vida! Que faries si el teu millor amic morís demà, i mai li vas poder arribar a dir el que va significar per a tu..? No importa el poc que parlis amb ells o lo aprop que estiguin de tu, digas-li per fer-los saber als vells amics que no els has oblidat i als nous que mai els oblidaràs!


martes, 25 de diciembre de 2012

¿Sabes que es lo mejor de todo? Que siempre estuvo allí en el peor momento, en el instante preciso cuando estuve a punto de caer. Y también estuvo cuando me tenía que levantar. Sabía como hacerlo, es cierto. Siempre hacía levantarte con una sonrisa de oreja a oreja, una sonrisa tan grande que todos se preguntarían al verte como podría provocarte tanta felicidad levantarte después del hostión que te habías dado. 
Me encanta esto. Me encanta como me siento contigo. Es como si nunca creciéramos, como si el tiempo estuviera detenido en el momento que nos encontramos, en el momento que nos reímos. Tan infinitas las risas como las miradas de complicidad. Son tantos los peores momentos que ya se me habían olvidado todos los años de buenos recuerdos. Es tanto el tiempo que quería que pasara que no recordaba que todo seguía igual. Sí... ¡Eso es lo mejor! Que pase el tiempo que pase, siempre estaremos como siempre, como si el tiempo se hubiera detenido en el momento que dejábamos de vernos. Solo cambia que ahora tienes el pelo más largo, incluso más moreno. Que tus ojos cada vez son más negros y eso, aunque parezca mentira, me encanta. Que tu sonrisa ahora es aún más grande y que tus pocas pecas de la cara son un poco más pequeñas. Aunque no me creas, ya sabes que yo veo un poco mal. Que siempre me sacarás de quicio en invierno con las pocas capas de abrigo que te pones, y que esos pocos textos que me das en el momento justo son lo que me hacen recordar porque sigues siendo lo que sigues siendo. 
Por eso me alegro tanto de haberte conocido. Eres tan grande... Casi como el sol, lo que pasa es que tú brillas aún más, pequeña. Infinitas veces mucho más.




lunes, 24 de diciembre de 2012

Mi novio y yo os deseamos FeliNavidad.



PD: es solo mio, así que no os molestéis en ligároslo... es intento fallido.;)
Kisses,
Xènia. 

sábado, 22 de diciembre de 2012

Ella moría por dentro,
 y nadie lo notaba.


"A veces la chica que ha estado siempre ahí para todos, necesita que alguien esté ahí para ella."



Te odio. Sí, ahora lo puedo decir totalmente convencida. Te odio por hacerme creer en los finales felices, en las sonrisas infinitas, en los amigos hasta la muerte. En creer que van hasta el infinito y más allá, que estarán en los peores momentos, que vendrán a por ti, que tendríais un lugar especial donde os podrías encontrar siempre. Que las discusiones perdurarían no más de un día, que cada día te sacarían una sonrisa. ¿Sabes? No te quiero en mi vida, pero entraste tan rápido que no me dio tiempo a cerrar con llave la puerta. Y diría que no te culpo, pero es que tú me hiciste tirar al río esa llave, que ahora busco angustiada por que me estoy ahogando, cada vez sube el agua más rápido en estas cuatro paredes y me estoy quedando sin oxígeno. Enserio, no te haces una idea de lo que es llorar cada noche por alguien que no le afecta nada todo esto. Te odio, joder... Te odio! ¿Como puedes ser así conmigo? No paro de llorar y tu de reír. ¿A caso te alegras de todo lo que está pasando? Yo tenia por entendido que los amigos siempre se apoyarían, que siempre me darías tu hombro. 

Me hiciste creer que ese grupo de música era nuestra vida, era nuestro vínculo. Que las pulseras nos apretaban en las muñecas porque no se querían separar nunca como nuestra amistad. Que los pendientes era una manera de jurar un "friends forever" pero no de manera cursi, con medallas colgadas en nuestros cuellos. Me hiciste creer que estarías aquí siempre, conmigo, a pesar de todo. Y aún te sigo buscando, porque me encuentro perdida sin ti. Me hiciste creer que no hacían falta otras personas para llenar mi vacío, que me darías todo lo que estaba en tu mano, que los amigos del pasado no me darían todo lo que tu me diste. Y ahora me pregunto solo una cosa, ¿que ganabas tu con esto? ¿El éxito de sentir el dolor más profundo de alguien? ¿El hacer añicos un corazón que te lo confió todo? ¿El sentir que alguien de verdad sí dependía de ti? Dime, dime porque coño quisiste entrar en mi vida y hacerme sentir así ahora. Que puta mierda ganabas. 

Porque no me mientas, tu nunca has querido un "para siempre" conmigo. Y tú sabias que yo no quería falsas amistades. Que tu eras la primera que me decía que esa niña rica que venía de una mafia no la soportabas y ahora dices que la echas de menos, que tu antigua amiga hacía mucho que no la querías, que ya no la tratabas como lo que era, una "mejor amiga", que era una persona como las demás, sin más. ¿De mi también hablabas así? Dime, quiero saberlo. 

Ahora ya lo tengo claro que no te voy a esperar. Y sé que no te preocupas, pero ya se me pasará esta puta adicción, ya se me pasará este puto dolor. Mientras tanto sigue igual.
Y, si por si acaso vuelves, cuando tu ya tengas tiempo, porque ante todo están las fiestas, el alcohol, y los conciertos, te diré todo lo que pienso de ti, todo el daño que ni te imaginas has echo. Porque yo no imaginaba el día que dijera las palabras de ayer, me salían tantas lágrimas que no podía parar. Y parece, y seguro que así es, que no me tomabas enserio, que te daba un poco igual todo. Pero, ¿sabes? Sé que vendrás. Cuando acaben estos bonitos días y empieces a estar sola en tu casa, sin nadie con quien reír, empezarás a darte cuenta de que esto está pasando de verdad. Vendrás pidiendo perdón como siempre, pero yo no seré la misma ilusa que diga otra vez "no me fallaste", porque está claro que desde hace mucho tiempo... lo hiciste.


No todos los tesoros son de oro y plata, tienen razón. Yo de momento no he perdido ninguno, tu sí.


jueves, 20 de diciembre de 2012


Renuncio a un final triste. Renuncio a un final feliz sin comer perdiz para siempre. Exacto... ¡Quiero un para siempre! Renuncio a las falsas amistades. Renuncio a la gente común, a la gente normal. Renuncio a toda forma de vida aburrida. Renuncio a ser yo la que de el primer paso. Renuncio al dolor, renuncio a todo lo relacionado con él. Me he cansado, ¡¡Quiero más!! 
Renuncio a no sentir el viento en la cara, a no sentirme libre. Renuncio a quien está para cuando quiere estar. Que si no estás en mis peores momentos, ¡¡¡Conmigo ya lo tienes todo perdido!!! Que yo quiero personas buenas, renuncio a las malas. Renuncio a estar más de dos días sin hablarte y renuncio a no verte cada tres como máximo. Renuncio a no tener unos buenos días en la cama. Renuncio a los "Buenos días princesa!". Renuncio a los príncipes azules, yo los quiero verdes como las ranas. Renuncio a tirar la toalla hasta no conseguirte. Renuncio a todo lo malo y, en parte, lo bueno. Renuncio a todo aquello que no me gusta de ti, y acepto todas tus debilidades. Me encantan, ¡¡yo tengo muchas!! La música. ¿Que mejor manera de describir un sentimiento, un momento? El lápiz y la goma.  ¿Que mejor manera de escribir un futuro y borrar un pasado? La cama. ¿Que mejor forma de imaginar lo que tenemos sin tenerlo? Vamos... ¡¡¡¡Vamos!!!! Como dijo aquél genio esta vida es un sueño y, sin duda, yo quiero soñar.




"Ríe cuando estés triste, llorar es demasiado fácil."

domingo, 16 de diciembre de 2012


No intentes darme explicaciones de todo lo que pasa, ven y hazme sonrojar. Ven y hazme reír. Ven y hazme sentir bien. Es lo único que esperaba de estos días, y aun sigues quieta, parada delante del dolor. 
¿A ti no te afecta nada, verdad? Ya lo tengo demasiado claro, todo te marcha bien así como estás. Por eso no quiero volver a entrar a tu vida una vez más, para volver a salir con el dolor de que me han dejado el corazón echo añicos. No. Lo siento pero me he cansado de todo esto dolor que me causas. Esperaba una reacción. Algo que me hiciera pensar, "¿Ves?, siempre está aquí".  A pesar de todos los mete pata y todos los "me ha fallado". A pesar de todo, "sigue estando aquí conmigo".

Y una vez más, no lo estás, y no lo puedo llegar a entender. ¿Cuando he fallado yo? Dímelo, vamos. Por que la verdad, es que lo quiero oír. Quiero oír en que he fallado para merecerme todo esto. ¿Cuando te he cambiado por algo mejor o peor? Nunca, siempre has sido tú la que he escogido, sabiendo los pros, igual que lo contras. Y no sé si tenia más a perder que a ganar, solo que ahora sí que he perdido. O mejor dicho, has perdido tú. Porque a poco a poco, es cierto, me he ido distanciado, pero esperando que alguien viniera. Al fin y al cabo, los amigos estas para eso: saber cuando te necesitan y ir rápidamente.
Y mientras pasan estos angustiosos días para mi, sigue sonriendo... y no me esperes, ya te lo digo. No es por ser orgullosa, pero no tengo por qué ir yo. Ya no, ya no pienso mover un solo músculo más cuando yo siempre he estado, y en cambio nadie ha estado en mis peores momentos, como este.
Así que aléjate-bueno, sigue haciéndolo.- hazlo más que nunca, pero después no esperes a que vuelva. Después de escoger tú el tiempo, no esperes que yo vuelva y mucho menos a estar como siempre.

Creo que esto se queda aquí, como se quedó en el viaje. Y creo también, que durante mucho tiempo. Tal vez sea hora de volver a llamar a la puerta a las amistades que dejé un día de lado y que ellos no lo hicieron conmigo. Creo que es hora de pasar unas buenas navidades encerrada en casa. Sí... No quiero saber nada de lo que pasa a mi alrededor. Encerrarme. Bueno... No se está tan mal, ¿no?
Ya queda menos.






http://www.youtube.com/watch?v=ZSqNcwv2vNI

"Yo no sabía que tu amor escondía la soledad."




La verdad, la canción no lo puede clavar más.

miércoles, 12 de diciembre de 2012


Quédate con ella, con la que apostaste tu juego de cartas más alto desde el principio. Abrázala a ella y no lo hagas conmigo. Sigue hablando y cuéntale todos tus problemas, que yo no quiero saber nada. Continúa mirándola y sin motivo sonreír, por que es ella la que de verdad te cambia todo en un segundo, con la que el mundo se queda quieto si enseña a unos pocos afortunados, como tú, su bonita sonrisa. Quédate con la que te falló un buen día y al siguiente te sonreía. Quédate con la que te hizo pasar mejores momentos, no los pongo en duda. 
Quédate con ella que la ves cada puto día y no la que ves de tanta en tanto, por suerte una vez a la semana. Vamos... ¡Vamos! Quédate con ella, lo estás deseando. Sólo te digo que a mi no me busques, no me interesa aguantar todo esto. Tu sabrás si lo haces bien o mal, si te arrepentirás o no y si sales ganando o perdiendo apostando tu juego de cartas más alto por ella.


martes, 11 de diciembre de 2012

Si piensas que estar con ella es lo mejor... Entonces no sabes que te espera cuando estés conmigo.





Repito canción. 20. Una vez más, solo una vez más por favor... Lo prometo. Gracias.
Sé que no hago falta en tu vida, lo tengo demasiado claro ya a estas alturas, pero no dejo de recordar los buenos momentos, y sobretodo los malos. Que, por cierto, han durado dos días como máximo. La verdad es que no sé por que sigo llorando en mi escritorio, intentando tener la mente ocupada con cosas inútiles, cuando llevo más de tres días sin parar de pensar en ti, en lo que está pasando, en lo que me está pasando, en lo diferente que te noto, en todos y cada uno de los momentos que yo me estoy perdiendo a tu lado y otros llenan fácilmente en tu día a día. 


Y no, no te equivoques, no soy orgullosa. Sí, tengo unas ganas tremendas de hablar contigo, de charlar sobre cualquier tontería, de las personas con las que te has cruzado hoy y tanto te han gustado físicamente, su ropa, su pelo, sus ojos. Pero la verdad es que tampoco sé como hacerlo. Tampoco tengo las suficientes ganas de estar conversando con alguien. No ahora. No ahora que me he dado cuenta una vez más que no me necesitas, que no soy yo, al menos ahora, la razón de tu preciosa sonrisa. No soy yo la que te emociona y te llena las ojos de agua. No soy yo la indicada para ti, tal vez. Mi carácter. En eso ya no tengo la culpa. 
Pero, la verdad, es que ya no quiero saber nada relacionado contigo, sobre tus amistades, sobre tus nuevos amores, sobre como te va el colegio. No quiero saber a quién abrazas cada día constantemente, como lo hacías conmigo. No me lo quiero imaginar. 
Tu misma lo dijiste, sé fuerte. Lo intentaba ser, lo aparentaba, pero la verdad es que no lo soy para nada. Lo siento, de verdad. Y me jode tanto que esté tan cerca de ti y que por días me hagas demasiado caso y otros te levantes con la mente girada... De verdad, no sé quien eres. No lo sé ahora que te veo, que te miro con detenimiento y no te reconozco. Eres totalmente soñadora, ahora aún más. Y me alegro, todo te marcha bien. Sigue así pequeña, tal vez el destino nos vuelva a juntar como una vez nos unió tanto en escaso tiempo.

Te quiero, y no sabes cuanto. Ni siquiera me he dado cuenta yo hasta hoy, en este momento.




-Por cierto, me llamo Massimiliano.
-Hola... Carolina.
Y nos damos la mano y nos miramos a los ojos durante un rato.  
Después me dedica una sonrisa preciosa.
-Me gustaría volver a verte.
Y yo querría decir que a mí también..., sólo que no puedo. Me siento muy torpe.
-Sí, claro -me limito a decir.
¿Os dais cuenta? "Sí, claro"...¡¿Qué quiere decir eso?! Dios mío, cuando Clod y Alis se enteren. Y después me da su número de teléfono. Pero lo hace de forma extraña, lo escribe en el cristal del escaparate de una tienda con un rotulador. Mientras nos reímos, yo lo copio en mi móvil.
-Apúntate también el mío.
Massimiliano me sonríe.
-No. No quiero molestarte. No quiero que me des el tuyo..., te llamaría a todas horas. Búscame tú cuando tengas ganas de reírte como esta tarde.
Y se marcha así, dándome la espalda. Tras alejarse un poco, sube a una moto. Se vuelve por última vez y esboza esa maravillosa sonrisa.

Carolina se enamora. Federico Moccia.


La verdad, este libro lo empecé a leer y lo deje de banda. Ahora que lo vuelvo a coger no puedo parar de leer en cada minuto libre que tengo. Lo cierto es que miento un poco, lo primero que me ha encantado es ese nombre: Massimiliano. ¿A que no podía ser más perfecto, más ideal para mi? Claro que no.

Él rompió tu corazón, te arrebató el alma, estás herida por dentro, sientes un vacío en tu interior, necesitas algo de tiempo, estar sola, entonces descubrirías lo que siempre has sabido: soy el único que te ama realmente, nena, he llamado a tu puerta una y otra vez.

Lenny Kravitz - I'll be waiting



lunes, 10 de diciembre de 2012


-No existe nada para siempre, tienes razón. Ni los amores, ni los amigos. Apenas la familia te puede aguardar del sufrimiento para toda la vida. Una vez echa la infancia nos enfrentamos a nuestra etapa más dura: la adolescencia. Si. Aquella en la que te enamoras rápida y constantemente; en la que crees que tienes amigos que en verdad se comportan como simples conocidos, o que simplemente están cuando quieren estar. Aquella época en la que quieres ser correspondido y también corresponder, aquella en la que buscas la mitad de algo, a lo que le han puesto el nombre de "naranja", para sentirte un poco menos vacío y sufrido que antes. En la que buscas amigos que te entiendan ya que es muy difícil que te apoyen. La etapa de más cambios de humor que ni yo misma sé explicar el por qué y con la que convivo, la que en un segundo sonríes y al siguiente estás llorando de rabia y apenas sabes por qué. 
- Cierto, ahora lloro.


http://www.youtube.com/watch?v=Vp7kAd41hHU

Sometimes tears say all
there is to say
Sometime your first
scars wont ever fade, away
Tried to break my heart
Well it's broke
Tried to hang me high
Well I'm choked
Wanted rain on me
Well I'm soaked
Soaked to the skin

It's the end where I begin

lunes, 3 de diciembre de 2012

Siempre pensé que yo era una persona fuerte. Que sabía distinguir entre los que merecen la pena y los que no. Estaba convencido de que nunca me dejaría engañar, que mi orgullo superaría todo lo que pusiste en mi camino...



pero entonces llegaste tú.


sábado, 1 de diciembre de 2012

"A los 5 años nos preguntaron qué queríamos ser de mayores y contestábamos cosas como: astronauta, presidente… o en mi caso, princesa.
A los 10 volvieron a preguntárnoslo, y dijimos: estrella del rock, vaquero… o en mi caso, medallista de oro.
Pero ahora que somos mayores, quieren una respuesta seria… A ver qué os parece esta: ¿Quién cuernos lo sabe? No es momento de tomar decisiones rápidas, es momento de cometer errores, de subirse al tren equivocado y extraviarse, de enamorarse a menudo. De licenciarse en Filosofía porque es imposible hacer carrera en ella. De cambiar de idea y de volver a cambiar porque no hay nada permanente. Así que cometed todos los errores que podáis, y algún día cuando nos pregunten qué queremos ser, no tendremos que adivinarlo, lo sabremos. "



- La imprimación es como cuando tu la ves, todo cambia. De repente ya no es la tierra quien te sostiene, sino ella. Nada más importa. Harías cualquier cosa, serias cualquier cosa... por ella.
- Parece que conozcas la sensación. Te has imprimado de alguien?
- Si así fuera, lo sabrías.